دشمن دین و ایادی شیطان با استفاده از زیربنای رسانه‌ای، که خود آن را پایه ریخته‌اند نقطه اوج اعتقادات شیعیان را هدف گرفته و با اهانت و هتک حرمت‌های پیاپی در آوردگاهی جدید وارد شده‌اند. اینان چه در ما ایجاد تزلزل کنند و یا اینکه ما را به بازی گرفته و از مسیر اصلی‌مان باز دارند، خود را پیروز می‌دانند. از همین رو ضروری است تا با هوشیاری و بصیرت بیش از پیش و با درک ظرائف و حساسیت‌های این مبارزه، چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی حضوری صحیح‌تر و تأثیرگذارتر داشته باشیم.
آنچه در ذیل می‌آید، مشارطه‌ای است حاصل نظرات جمعی از دوستان حقیقی و مجازی، که به آن متعهد می‌شویم تا با تغییر موضع از جایگاه انفعال، نقش فعال و تهاجمی خویش رابازیابیم. ان شاءالله.
۱- در کسب معارف اهل بیت بکوشیم و داشته‌های خود را از سیره و گفتار آن بزرگواران بیشتر کنیم تا درصورت لزوم، با دست پر وارد مبارزه شویم و نه فقط با توپ پر. مطالعه‌ی آهسته و پیوسته و استخراج نکات کاربردی از زندگی ائمه معصومین، باید وجهه‌ی همت ما به صورت دائمی باشد.
۲- حقیقت این است که نه تنها امام هادی (ع) بلکه سایر معصومین نیز زیاد برای ما شناخته شده نیستند و جز احادیث و داستان‌های پراکنده ای از زندگی و سیره‌شان نمی‌دانیم. کتاب‌های خوب در این زمینه را مطالعه کنیم و به دیگران توصیه کنیم: «انسان ۲۵۰ ساله»(آیت الله خامنه ای)، مجموعه کتاب‌های داستانکی «چهارده خورشید و یک آفتاب» (نشرقلمستان اصفهان) مجموعه آثار سیدجعفر شهیدی و هاشم رسولی محلاتی (دفتر نشر فرهنگ اسلامی)، «امام در عینیت جامعه» (علامه حکیمی)، «منتهی الآمال» (شیخ عباس قمی)،«سیری در سیره ائمه اطهار» (شهید مطهری)، «شیعه در اسلام» (علامه طباطبایی)، «حیات سیاسی ائمه» (رسول جعفریان)، «سیره پیشوایان» (مهدی پیشوایی)، …
۳- بدانیم که دشمن اصل دین و نهاد امامت را هدف قرار داده. در شرایطی که جهان اسلام در حال بیداری است و الگوی ولایت در جامعه اسلامی ما به شکل مقتدرانه‌ای در حال درخشش بین عموم مسلمین به عنوان محبان اهل بیت پیامبر است، دشمن از خلأ بی توجهی ما به امام دهم به عنوان بهانه‌ای برای تخریب و از بین بردن تقدس اصل امامت و ولایت بهره برده اند. در این شرایط نباید از اهداف جهانی‌مان در ترویج اسلام ناب محمدی (ص) (بدون درگیری‌های مذهبی که خواسته‌ی قلبی وهابیت است) غافل شویم.
۴- قبل از آنکه به مقدسات ما حمله شود به تولید آثار محتوایی در قالب‌های متنوع و جذاب ادبی، هنری و خبری بپردازیم و با دور شدن از فضای تفنّن و تزئین، برتری خویش را نسبت به دشمن حفظ نماییم.
مردم عطش فراوانی برای جملات، پیامک‌ها، تصاویر، داستان‌های زیبا، اشعار، نوحه‌ها و دم‌ها، کلیپ‌های کوتاه و روان و جذاب و … دارند. اگر ما این عطش را با آثار هنری و نافذ پر نکنیم و به کارهای شعاری و کلیشه‌های همیشگی دلخوش باشیم، دشمن این عطش را پاسخ خواهد گفت.
۵- به دور از هر عصّبی به بازنشر آثار خوب و اهل بیتی بپردازیم و یادمان باشد که بازنشر این آثار به هر طریقی در درجه‌ی اول، خدمت به فرهنگ اهل بیت است، نه تبلیغ برای صاحب اثر.
۶- در صورت ایجادهر نوع هتکی یادمان باشد که عصبانیت و موضع‌گیری شدید، پایین‌ترین وظیفه‌ی ماست(که البته آن هم باید در چارچوب شرع و عقل انجام شود) و نه آخرین وظیفه. نباید بعد از فروکش کردن احساسات، قدم‌های بعدی که همان کار ایجابی باشد را فراموش کنیم.«یریدون ان یطفئوا نور الله بافواههم و الله متم نوره» باید هر تهدیدی را به فرصت تبدیل کرد و از اغراق درباره‌ی آثار مخرب یک کار پرهیز داشت. به قول شهید مطهری، اسلام همیشه در اثر این ضربه‌ها محکم‌تر شده است. به شرطی که خلأ نمایان شده را درست و با تدبیر پر کنیم. بر اساس فرموده‌ی حضرت امام علی النقی (ع)، در نظر گرفتن حسرت‌های ناشی از کوتاهی‌ها و کم کاری‌ها می‌تواند به درستی، مایه‌ی دوراندیشی به موقع برای آینده باشند.(أُذکر حَسراتِ الَتفرِیطِ بِأخذِ تَقدِیم الحَزم)
۷- با هر انگیزه و توجیهی، از نشر آثار موهن بوسیله‌ی پست، اشتراک گذاری، لینک دادن و حتی نقل‌قول‌هایی که متضمن مفسده است، بپرهیزیم. و بدانیم این به ظاهر افشاگری ما، آب به آسیاب دشمن ریختن بوده و موجب قصاوت ما و مخاطب می‌شود. حتی با دنبال کردن و جستجوی زیاد آن موجب داغ شدن آن نشویم.
۸- در اعلام مواضع مراقب پیشی گرفتن از ولی امرمان بوده و از بیان مطالبی که زیر سئوال بردن موضع حکیمانه‌ی ایشان را در پی دارد، بپرهیزیم. حکم اعدام چیزی است که ولّی امر و مراجع تقلید و یا دادگاه صالح باید آن را صادر نمایند. وظیفه‌ی ما تبعیت از انجام حکم است نه صدور حکم پیش از حضرت آقا.
۹- جهت تبلیغ در میان مخاطبان مختلف از قبیل فعالان مجازی، دانشگاهی و مردم کوچه و بازار و خانواده، تفکیک روشی قائل شویم. چه بسا افرادی که از اصل توهین مطلع نیستند اما تبلیغ ما در میان آنها موجب اشاعه فحشا گردد.
۱۰- امروز اسلام و به ویژه تشیع انقلابی به سرعت در حال گسترش است و وظیفه‌ی اصلی ما نشر این تفکر است. طبعاً این اهانت‌ها نیز با هدف ایجاد مشغولیت و جلوگیری از تهاجم ماست. به تعبیر یکی از دوستان، باید در حال حرکت این توپها را برگردانیم و پاسخ به وهن و شبهه اگر چه مهم و واجب است، اما باید با بالا بردن حجم کار به هدف اصلی‌مان نیز نائل شویم.
۱۱- از درگیری با خودی‌ها بپرهیزیم. حتی دوستان تندروی خود را با هشدار و موعظه‌ی دوستانه و ارشاد و تبیین به راه بیاوریم و نه با مخالفت علنی. چه رسد به زیر سوال بردن مراجع و ترسیدن از اجرای حکم و قانون، حتی اگر از نظر شخصی ما قابل نقد باشد. همچنین با حوصله و سعه‌ی صدر در مسیر مبارزه با هتاکین، نقد یکدیگر را پذیرا باشیم و بدانیم که خنجر را باید برای دشمن تیز کنیم. مبادا با کوچکترین اشتباهی توسط یک خودی او را طرد کرده یا هم جهت با دشمن بدانیم. اشتباه دوستان را تقبیح کنیم، نه خودشان را.
۱۲- ارتباط مستمر با علما و طلاب فاضل که در فضای حقیقی مشغول به فعالیت و تبلیغ هستند، می‌تواند ما را در دریافت صحیح معارف و روزآمدی در این زمینه یاری نماید و از انحراف و اعوجاج در گفتار و روش جلوگیری نماید.
۱۳- برای درک بیشتر مقام امامت و ادای دین به امام دهم (ع)، خواندن زیارت «جامعه کبیره» را که از این امام درباره جایگاه ولایت و امامت صادر شده است، مکرراً بخوانیم؛ از فیوض معنوی آن بهره ببریم و از تدبر در مفاهیم عمیق آن و ضرس و جو و مطالعه‌ی بیشتر درباره مضامینش نیز غافل نمانیم.
۱۴- و نهایت آنکه این آیه از قرآن را همواره مدنظر داشته باشیم: «و لا تسبّوا الذین یدعون من دون الله فیسبّوا الله عدواً بغیر علم» انعام/ ۱۰۸
ثبت ديدگاه